Rozdział 7 "Twarzą w twarz z Deidarą"

Kakashi, nagle wyprostował się, nasłuchiwał przez chwile. Poszłam w jego ślady, natężyłam słuch, ale nic niepokojącego nie usłyszałam, raz za razem odgłosy sowiego hukania.  Odprężyłam się, padłam bezwładnie na koc, obserwując błękitne niebo.

-Pójdę się przejść- Wymamrotał Kakashi, lekceważąc mnie, nie pytał o zdanie. Po prostu wstał i ruszył w stronę lasu. Wyciągnęłam z miski truskawkę, i zatopiłam  zęby w soczystej czerwonej truskawce. Do mojej głowy nagle wparowała druga  „ja”.

„-Och kocham cię! Jakie to słodkie,  i ten piknik. Pewnie się wysilił.”- Brutalny głos pełen drwiny i arogancji zdemotywował mnie. Nie miałam  ciętej riposty, faktycznie nie było to w moim stylu, ale może w głębi właśnie tego pragnęłam, romantyzmu i ciepła.

„- Mmm… a Pein? Ciągle o nim myślisz. Chociaż udajesz że to błąd, to wiesz że zachowałaś się jak zdzira, skaczesz z kwiatuszka na kwiatek. Hahaha… jesteś taka jak on. Kłamiesz dla swojego dobra.”- Głos nie odpuszczał do tego miał  racje, zawsze się z tym źle czułam, może nie zasługiwałam na Kakashiego.

„- A może się zmieniłam! A może jestem inna niż Pein! Jestem dobra! Dobra! Nie zła!”- Wrzeszczałam sama do siebie, próbując przekonać siebie, że to co robię nie jest złe.

„-Może, może. Zawsze jesteś czegoś nie pewna, zawsze jesteś rozdarta. Może powinnaś zapisać się do psychologa?”- Sama z siebie drwiłam. Chwyciłam się za głowę, próbując uciszyć śmiech w mojej głowie. Wszystko ucichło tak szybko jak nastało. Spojrzałam w górę, chmury przybrały kształt konia. Wolnego konia, bez żadnych zasad czy przymusów. Konia na tyle wolnego by muc uciec daleko od wszystkiego, od obowiązków i zasad, od dobrych manier, i więzów. Od wszystkiego. Szczególnie tego złego. Poczułam drgania  przy jednym z drzew, na pewno nie był to Kakashi. Czakra przeciwnika była przepełniona grozą.  Zamknęłam oczy, by skoncentrować się bardziej na słuchu. Przeciwnik rzucił bronią. Skoncentrowałam się i chwyciłam broń. Boki ostrego nożyka wbiły mi się w rękę. Otworzyłam moje oczy w momencie, gdy byłam pewna że mój przeciwnik wyszedł z krzaków. Kierował się spokojnym krokiem w moją stronę. Zerknęłam w górę ujrzałam blond włosy. Deidara uśmiechał się pogodnie. Jakbyśmy byli najlepszymi przyjaciółmi , którzy dawno się nie widzieli. Zerwałam się na równe nogi. Nie mogłam olewać Deidary.

-Mmm… zrobiłaś mi niespodziankę?- Zapytał drwiąco, jego zimny głos spowodował na moich plecach gęsią skórkę. 

- Rzuciłeś bronią?- Olałam jego przytyk, nie był ważny.- A co z bombą, z hukiem? Jak ty to nazywasz… ach, twoja niby sztuka?- Chciałam go wyprowadzić z równowagi pokazując że jestem pewna siebie i skłonna do wrednych komentarzy , gdy ktoś obrażał jego sztukę zawsze w tedy był rozkojarzony, i dawał się łatwo zaskoczyć.

- Najlepsze zostawiam na koniec.  Bo wiesz sztuka, to chwilowe zaskoczenie, coś co powoduje gęsią skórkę i często wywołuje  panikę przeplatującą się z podziwem.  Takie Bum, które powoduje wylew krwi. Taką chwile powodującą godziny strachu.- Gestykulował, uśmiechając się przy tym, tak jakby tłumaczył mi obraz w galerii, który ma w sobie  głębokie przesłanie. Udałam ziew, zmuszając go do przerwania mówienia.

-Czego chcesz?- Zapytałam oschle, na nic więcej nie zasługiwał, to on sprawiał mi prawie najwięcej bólu, nie raz próbował zgwałcić.

-Porozmawiać!- Uśmiechnął się, pokazując zęby.

-A o czym?- Chciałam, by już dał mi święty spokój. On coś powie, ja się nie zgodzę i go wyśmieje, i ogłuszę go, po czym pobiegnę znaleźć Kakashiego.  To był właśnie mój plan, prosty krótki, ryzyko żadne. Deidara jest najtrudniejszym rywalem na odległość, ale z bliska to ja miałam przewagę.

-Twój chłopak?- Zaczął powodując u mnie szok. Gdy tylko zobaczył mój niepokój na twarzy, uśmiechnął się tryumfalnie. – W prawdzie mówiąc, nie jest za stary?

-Tylko 5 lat różnicy (Tak wiem, że w Anime jest więcej, ale nie chce z niego robić pedofila) , a po drugie to nie twoja sprawa!

-Mmm… No więc złapaliśmy go, i tak jakby…- zatrzymał się oceniając swoją przewagę. - …musisz nam pomóc by go odzyskać.

-Jaką mam gwarancję, że jak wam pomogę, nic mu nie zrobicie?- Mój głos był spokojny, chociaż w środku cała kipiałam ze złości.

-Żadną! I to jest najzabawniejsze.