Rozdział 11 Wyrwane łzy

Sorry że tak długo, ale nie miałam czasu, i musiałam wykorzystać tą pogodę <3 

Mam nadzieje że post  się spodoba. 

Nasze dłonie splecione były w ciepłym uścisku. Szliśmy jedną z  pobocznych uliczek. Odbijałam się od niego, i wracałam. Patrzył na mnie ciepłym wzrokiem. Oparł się o mnie, ale nie obciążał mi.  Czułam się częściowo spełniona. Chce być z nim do końca, ale  wciąż istnieje Pein.  Oddałabym wszystko, aby nie iść na misje która to wszystko zaczęła.  Naszą wspólną przechadzkę przerwał jeden z członków Anbu.  Wyszeptał coś Kakashiemu na ucho i znikł.

-Przepraszam to ważne.- Nic się nie odezwałam, on tylko cmoknął mnie w czoło i pobiegł. Mogłabym ich połączyć, zrobić mieszankę wybuchową. Uśmiechnęłam się sama do siebie.  Na moim ramieniu usiadł biały ptak. Nie oddychał, wyglądał jak figurka. Uwolniłam ptaka od wiadomości, a on odleciał i rozprysł się w małych fajerwerkach które spływały delikatnie po niebie.

„Masz ochotę, się pobawić  w wiosce skały, podczas  festiwalu? Jako moja towarzyszka (bez zobowiązań) Deidara”

Włożyłam wiadomość do kieszeni. Nie miałam czasu, ani ochoty bawić się z nim. Ruszyłam do mieszkania.  Spacerowałam okrężnymi drogami, wszystko wydawało się takie spokojniejsze, bardziej niewinne. Spojrzałam w górę, chmury gnały po niebie, jakby nie mogły się zatrzymać.  Gdy doszłam do mieszkania,  Kakashi stał oparty o drzwi.

-Tak szybko?- Zapytałam z uśmiechem, wyciągnęłam  kluczę z kieszeni, ale on zatrzymał moją rękę.

-Sakura?- Spojrzał na mnie ze znakiem zapytania w oczach.- Muszę ci coś powiedzieć.

-Słucham.- Uśmiechnęłam się pogodnie. Gdy nic nie powiedział, powtórzyłam.- No! Nie mamy całego dnia.

-Kochanie...- Zaczął, biorąc mnie jedną ręką  za rękę, a drugą przeczesał włosy. – Ja dostałem misje.- Spojrzałam na niego radośnie.

-Zaraz, przecież wracasz.- Nadal uśmiech gościł na mojej twarzy.- więc o co chodzi?

-Ale wyjeżdżam na  3 miesiące.- Nagle uśmiech uciekł. Łzy napłynęły mi do oczu.

-Trzy?- Powtórzyłam cicho. Ledwo wytrzymywałam kilka dni bez niego, a co dopiero trzy miesiące.- A nie możesz zrezygnować?- Zapytałam błagalnie, wyrywając się z uścisku jego dłoni.

-Mogę.- Chwilowa fala radości, przeszła moje ciało. - Ale nie chce.- Zacisnęłam zęby. Z jednej strony, nie chciałam być zła, ale z drugiej wszystko wymykało mi się spod kontroli, byłam smutna, zła, wkurzona.  Wbiegłam do mieszkania, zamykając drzwi  przed jego nosem.  Poczułam jak uderza pięścią o drzwi, oparłam się o nie, i zjechałam na dół. Wszystko wydawał się odległe, zamglone.

-Sakura!- Zza drzwi wydobył się jego głos, poczułam jak w żołądku mnie ściska.- Proszę otwórz.- Jego delikatny głos, przyprawiał mnie o gęsią skórkę. Nie minęła chwila, i wyszedł z siebie.- Sakura!- Wrzasnął bijąc pięściami w drzwi.- Do cholery otwórz!- Pociągnęłam za klamkę przechylając się delikatnie, żeby go wpuścić.

-Czego?- Warknęłam. W obecnej chwili miałam go dość, wszędzie byle nie tu.

„-W jego ramionach pewnie?- Drwiący głos rozszedł się po mojej głowie. – Co się oszukujesz? Kochasz go przecież”

„- Kocham ich oby dwu.- Podsumowałam,  mój głos był inny, cichszy i przepełniony emocjami.”

Kakashi przykucnął przy mnie, i chwycił mnie za dłoń.

-Nie bądź na mnie zła.- Wyszeptał mi w ucho.

-Jak….- zaczęłam nie pewnie,  ale emocje sprawiły że coś pękło.- Jak mam się nie wykurzać? Za każdym razem mi to robisz.- Wędrowałam po korytarzu machając rękami.

-Zrozum mnie.- Oparł głowę o ścianę.

-Próbuje!- Wrzasnęłam.-Ale nie potrafię.- Ściszyłam głos, przez ból.-… zachowujesz się jak dziecko.

-Wyjdź!- Wrzasnęłam, pokazując na drzwi.- To ty nie potrafisz spędzić ze mną kilku dni bez niczego!- Wzięłam głęboki wdech.- Próbujesz mnie zmienić na siłę!

-Sakura…- zaczął delikatnie, ale dalsze słowa wywołały u mnie wrogość.

-Ja?-Krzyknął obrażony.- Ty byś wolała żeby tu stał ktoś inny!- Rozgryzł mnie, nie mogłabym dać tego po sobie poznać.

-Nie bredź.- Wymamrotałam niepewnie.- O czym ty w ogóle mówisz.

-Nie udawaj debilki!- Uśmiechnął się ponuro.- Pein?- To imię wywołało u mnie gęsią skórkę.- Chyba tak ma na imię.

-Zamknij się!- Nakazałam. Zdmuchnęłam włosy z czoła, wszystko wyprowadzało mnie z równowagi. Włosy, on, nawet ja.

- Bo co?!- Warknął, nakręcony. – Powiedz szczerzę co we mnie widzisz?

-Co to za pytanie?- zapytałam delikatnie.

- Przecież idź do niego!- Jego głos był donośny, i napięty.

-Dobrze!-Z moich ust wydobył się  krzyk.  Wyszłam z mieszkania, i pobiegłam w stronę lasu. Gdy znalazłam się przy starym, wielkim drzewie, upadłam na trawę.  Uderzyłam się otwartą dłonią w czoło.

-Co ja do cholery robię ze swoim życiem?- Zapytałam  nicości, ale ona odpowiedziała głuchą ciszą. Sięgnęłam do kieszeni, aby wyciągnąć chusteczki, ale natrafiłam na krótki liścik od Deidary. Poczułam napływającą chęć zemsty. Uśmiechnęłam się do kartki, i wróciłam do domu. Na kanapie siedział Kakashi, z założonymi rękami. Gdy spostrzegł że go minęłam ruszył za mną obserwując moje ruchy. Wyciągnęłam z szafy torbę, i wrzuciłam do niej ciuchy.

-Co ty robisz?- Zatrzymał moją rękę, ale szybko się wyrwałam.- Tylko mi nie mów że idziesz do niego!- Zaśmiał się drwiąco, ale po chwili jego uśmiech znikł.

-Nie.- Odpowiedziałam, zamykając torbę.- Deidara mnie zaprosił mnie na Festiwal.

-I ty zamierzasz iść?- Znowu nie odpowiedziałam.- To jest twój wróg!- Zatrzymał się szukając słów.- Powinnaś go zabić!- Zająkał się, przeczesał włosy ręką, aż w końcu stanowczo powiedział.- Nie pozwolę ci jechać.- Wyrwał torbę z moich rąk i rzucił ją w kąt. Rzuciłam mu obrażone spojrzenie.

-Zatrzymasz mnie?- Zaśmiałam mu się w twarz, nie chciałam sprawiać mu przykrości, tak po prostu samo wyszło.- I co zrobisz? Zamkniesz mnie w tym pokoju? Będziesz krzyczeć?! Tupać?- Kolejna moja drwina, sprawiła że zacisnął mocno zęby.- I to niby ja jestem dzieckiem?

-Tak, nawet teraz uciekasz!- Jeszcze bardziej wyprowadził mnie z równowagi.

-No tak! Lepiej żebym tu została sama!- Moje ręce latały w powietrzu gestykulując i waląc w powietrze.- Przywiąż mnie do łóżka! I w razie zachcianki przyjdź mnie odwiedzić! Nie jestem.- Z każdym słowem coraz bardziej krzyczałam.- Ja nie jestem twoją zabawką!!- Uderzyłam go w klatę. On tylko obejrzał badawczo moją twarz.  Chwyciłam torbę i wybiegłam.

***

Nie mogłam się odnaleźć, każdy tańczył, przemieszczał się z miejsca na miejsce. Tysiące twarzy, każda inna i nie zanana.

-Hej laska.- Odezwał się głos za mną, niski, męski, radosny, przesiąknięty alkoholem.- Chcesz zatańczyć?- Poczułam woń alkoholu, i rękę zapraszającą mnie do tańca. Właściciel  był wysoki, miał kozią bródkę i czarne jak węgiel oczy. Włosy sterczały mu na głowie. W pewnym stopniu przypominał dawnego przyjaciela.

-Nie dziękuję.- Wymamrotałam speszona, żałowałam że nie zostałam w domu. Mogłam nic nie mówić, nie kłócić się, po prostu czekać, ale teraz duma zżerała mnie od środka ,jestem  tu bo chciałam. Ciemno Oki, nie zrezygnował i pchał się na siłę.

-Ej!- Za mną rozległ się głos, wybuchowej osoby. „Deidara” pomyślałam i ruszyłam w jego stronę.- Odwal się od niej! – Nakazał i rzucił w jego stronę nienawistne spojrzenie, to zabawne że ja się z nim użerałam, a u niego tylko wzrok wystarczał. – Hej młoda!- Przywitał się, ja jedynie mu pomachałam.  Bez żadnego słowa ruszyliśmy w stronę grupki ludzi. Akatsuki, ale jakby nie one, każdy z nich wyglądał prawie normalnie. Wśród garstki twarzy jedna była  dziwnie znajoma, ale obca. Po chwili przypomniało mi się że zeswatałam ją z Peinem. Zdziwiłam się że tu siedzi, nagle poczułam jak coś mnie kuję w żołądek. Ich RĘCE są złączone.  Liczyłam że będzie zabawką na jedną noc, ale ona ciągle przy nim jest.  Pein zesztywniał na mój widok, nie spodziewał się mnie. Tylko Deidara wiedział o mojej obecności. Dziewczyna, wyglądała przepięknie, miała na sobie krótką sukienkę, jednolitego ciemnego koloru. Delikatne wycięcie, przy biuście, i idealnie podkreślone oczy. Włosy dodawały jedynie upragnionego kontrastu. Nabawiłam się przez nią kompleksów. Uśmiechała się, do wszystkich oprócz Tobiego, jego traktowała z góry. Nie mogłam dużej wytrzymać. Przez cały czas  Deidara coś mówił, a ja wpatrywałam się w nich. Oczy zaczęły mnie kuć, od nadmiaru łez pod powiekami.

-Zaraz wrócę.- Wybąkałam pod nosem, i ruszyłam w  drugą stronę. Gdy wyszłam z tłumu ludzi, łzy już ociekały mi po brodzie. Słone krople bolały, tak jakby ktoś na siłę chciał mnie do tego zmusić.